Mary Pat Gleason, aktorka z wieloma zasługami i przyczyną, umiera w wieku 70 lat

Widziano ją w programach telewizyjnych, takich jak Mama i filmach, takich jak Historia Kopciuszka. Podzieliła się również swoimi doświadczeniami z chorobą afektywną dwubiegunową w jednoosobowej sztuce, którą napisała.

Mary Pat Gleason, płodna aktorka charakterystyczna, mająca prawie 200 napisów telewizyjnych i filmowych, której najbardziej zaskakującą rolą mogła być ona sama w jednoosobowej sztuce, którą napisała o swojej chorobie afektywnej dwubiegunowej, zmarła 2 czerwca. Miała 70 lat.

Jej śmierć ogłosił jej menedżer, Todd Justice. Siostrzeniec, John Brostrom, powiedział dziennikarzom, że przyczyną był rak macicy.

Nawet jeśli nie znałeś jej imienia, prawdopodobnie rozpoznałeś jej twarz. Od wczesnych lat 80. Gleason występowała w niektórych z najpopularniejszych i najtrwalszych seriali telewizyjnych, w tym w Dallas, Guiding Light, Friends, ER, Sex and the City, Scandal, Grey's Anatomy i How to Get Away With Murder.

Ostatnio pojawiła się w sitcomie Mama jako członkini grupy Anonimowych Alkoholików. Miała powtarzające się role w Will & Grace, Instant Mom, 1600 Penn i Desperate Housewives, a także główną rolę w krótkotrwałym serialu przygodowym z 2008 roku The Middleman.

Pani Gleason otwarcie mówiła o swoich doświadczeniach z chorobą afektywną dwubiegunową. Kiedyś nazywana depresją maniakalną, zaburzenie to powoduje niezwykłe zmiany nastroju, energii, koncentracji i zdolności do wykonywania rutynowych zadań.

Stała się głośną orędowniczką leczenia zdrowia psychicznego, aw 2006 roku napisała i zagrała w Stopping Traffic, jednoosobowej sztuce opowiadającej o jej zmaganiach z zaburzeniem.

Obraz

W swojej jednoosobowej sztuce Stopping Traffic, wystawionej w Vineyard Theatre na Manhattanie w 2006 roku, pani Gleason ponownie przeżyła swoje doświadczenia z chorobą afektywną dwubiegunową.Kredyt...Carol Rosegg

Ze szczerym humorem i porywającą mocą, ten śmiały, głośny spektakl zabiera nas w podróż po Hollywood, Nowym Jorku i ludzkim sercu, które jest w równym stopniu inspirujące, niesamowicie zabawne i prawdziwe, Vineyard Theatre na Manhattanie, gdzie sztuka była wykonywane, napisał na swojej stronie internetowej.

Recenzując sztukę w The New York Times, Anita Gates powiedziała, że ​​pani Gleason wydaje się być nieco skrępowana, grając siebie od czasu do czasu, ale ona i jej autoironiczne poczucie humoru są w dużej mierze w dobrej formie.

Sztuka jest teraz wykorzystywana jako pomoc dydaktyczna w programach zdrowia psychicznego Mayo Clinic, Mr. Brostrom powiedział USA Today. Powiedział, że poparcie pani Gleason doprowadziło do zmian w polityce zdrowia psychicznego popieranej przez różne związki rozrywkowe.

Mary Pat Gleason urodziła się 23 lutego 1950 roku w Lake City w stanie Minnesota, jako córka Mary Elizabeth (Kane) i Harolda Clifforda Gleasonów. Zaczęła grać w lokalnym teatrze w liceum, grając w produkcji Once Upon a Mattress, która spotkała się z entuzjastycznymi recenzjami.

Jej kariera telewizyjna rozpoczęła się w 1982 roku od roli w telenoweli NBC Texas. Wkrótce przeniosła się do Guiding Light, popularnego mydła dziennego, gdzie grała Jane Hogan, towarzyszkę Alexandra Spaulding, matriarcha podrzynająca gardło który przez ćwierć wieku grały cztery różne aktorki.

Pani Gleason nie tylko działała w Guiding Light; przyczyniła się również do tworzenia scenariuszy i była częścią zespołu, który w 1986 roku zdobył nagrodę Daytime Emmy za wybitne pisanie seriali dramatycznych.

Jej pierwsza wskazówka, że ​​ma chorobę afektywną dwubiegunową, pojawiła się na początku jej kariery aktorskiej. Jak opisała to w swojej jednoosobowej sztuce, nie spała przez pięć nocy i wyobraziła sobie na półce samobójczego mężczyznę, który potem zamigotał.

Kiedy kręciła film Lorenzo's Oil z 1992 roku z Susan Sarandon i Nickiem Nolte, miała wizję, w której pan Nolte miał światła w oczach. Podczas kręcenia filmowej wersji Tygla w 1996 roku Nicholasa Hytnera, udało jej się przejść przez scenę wiszącą, w której została stracona u boku Daniela Day-Lewisa, ale potem zamarła w scenie na sali sądowej, gdy jej postać, Martha Corey, została wezwana do śmiać się z głupich nastoletnich dziewcząt.

Ale zaburzenie nie przeszkodziło jej w karierze.

W jej dorobku telewizyjnym znalazły się także Full House, Murphy Brown, Empty Nest, LA Law, Saved by the Bell, Murder, She Wrote, Suddenly Susan, NCIS: Los Angeles i 2 Broke Girls.

Zagrała w ponad 50 filmach, m.in. Podstawowy instynkt (1992), Ruch drogowy (2000), Teraz wymawiam cię Chuck i Larry (2007) i Nie do zniesienia okrucieństwo (2003), komedia romantyczna braci Coen z Georgem Clooneyem i Catherine Zeta-Jones w rolach głównych. .

Jej najbardziej znaną rolą filmową była prawdopodobnie nastoletnia komedia romantyczna A Cinderella Story (2004). Zagrała Eleanor, dobroduszną kelnerkę, która jeździ na rolkach po barze i słucha ze współczuciem uciskanej głównej bohaterki, granej przez Hilary Duff.

Jej ostatnia rola telewizyjna była na Mamo , sitcom CBS, teraz w siódmym sezonie, o zjednoczonej matce i córce, które zmagają się z uzależnieniem. Pani Gleason zagrała Mary, członkinię AA, której dziwaczne historie o jej problemach często przerywała Bonnie, jedna z dwóch głównych bohaterek serialu, grana przez Allison Janney.

Obraz

Pani Gleason odebrała telefon w zeszłym roku po nagraniu odcinka sitcomu CBS „Mama”, który okazał się jej ostatnim występem w telewizji.Kredyt...Robert Voets / 2019 Warner Bros. Entertainment

Pani Gleason pojawiła się w siedmiu odcinkach Mamy. W ostatnim, widzianym 24 października, jej postać zmarła z powodu tętniaka mózgu podczas spotkania AA. To był ostatni występ telewizyjny pani Gleason.

Jej ostatnia rola filmowa była w Ołówek, do wydania w tym roku.

Informacje o miejscu śmierci pani Gleason oraz o pozostałych przy życiu innych niż pan Brostrom nie były od razu dostępne.

W komentarzu online do Variety, pisarz Robert Zeschin powiedział, że pani Gleason odegrała tylko niewielką rolę w The Story Lady, filmie telewizyjnym, który napisał, ale z kilku wierszy przygotowała siedmiodaniowy posiłek.

Odnosząc się do sceny z filmu Traffic, w której jej postać jest na stanowisku świadka, pan Zeschin dodał, że wykręciła więcej zmartwień z 64 słów, niż inne aktorki potrzebowałyby długiego monologu.