Recenzja: „Johnny Cash: amerykański buntownik”, nawet jeśli znasz już historię

Johnny Cash: amerykański buntownik, do film dokumentalny debiut na CMT w sobotę, w 12. rocznicę śmierci Casha, zawiera sporo zdjęć i hagiografii. Można się tego spodziewać, biorąc pod uwagę, że film powstał we współpracy z John R. Cash Revocable Trust, a wśród producentów wykonawczych jest syn Casha, John Carter Cash.

Obraz

Od lewej Luther Perkins, Johnny Cash i Marshall Grant.Kredyt...CMT

Ale zapomnij o tym. Zapomnij też o tym, że prawdopodobnie znasz większość tej historii, zwłaszcza jeśli widziałeś biografię z 2005 roku Walk the Line. Jest to program do obejrzenia w poszukiwaniu klipów muzycznych, które są często i zręcznie rozmieszczone. Z wczesnego Cry Casha! Płakać! Cry!, z lat 50., do fragmentów teledysku do jego uznanego coveru piosenki Nine Inch Nails Zraniony, od 2003 roku oferowana muzyka jest wysublimowana. Fragmenty serialu The Johnny Cash Show, który był emitowany w ABC od 1969 do 1971, są zaskakujące, jeśli zapomniałeś – lub nigdy nie wiedziałeś – jak rozległa jest sieć, jaką obsadził ten program: Cash z Rayem Charlesem; Cash z Joni Mitchell; Śpiew gotówkowy Dziewczyna z północy kraju z Bobem Dylanem.

Reżyserzy filmu, Jordan Tappis i Derik Murray, wykazują talent do wplatania muzyki w narrację. Kris Kristofferson opowiada pyszną anegdotę o tym, jak Cash wykonał swoją piosenkę Sunday Morning Coming Down w The Johnny Cash Show, po sprzeczce z cenzorami ABC o wiersz Wishing, Lord, że zostałem naćpany. I jak to mówi, widzimy ten występ. Nie psujmy całkowicie historii pana Kristoffersona, ale odcinek kończy się jego stwierdzeniem, że Johnny mógł być moim ulubionym człowiekiem.

Najskuteczniejsze wykorzystanie tego rodzaju splotu pojawia się, gdy dokument opowiada o rozstaniu Casha z pierwszą żoną Vivian i późniejszym małżeństwie z June Carter. Ponieważ opowieść jest relacjonowana, słyszymy fragmenty żałobnej piosenki Casha I Still Miss Someone, ale nie wersji Casha ani żadnego z różnych coverów. Najpierw John Carter Cash gra kawałek piosenki, a potem przejmuje ją Rodney Crowell. To piękny sposób na poradzenie sobie ze słynnym i trudnym momentem w historii Johnny'ego Casha.