W drugim sezonie „American Crime” oskarżenie o gwałt rodzi niepokojące pytania

Tytuł Amerykańska przestępczość jest zarówno ogólny (można go pomylić z nadchodzącym American Crime Story, dotyczącym sprawy O.J. Simpsona), jak i imponującym. Oferuje nie tylko opowiedzenie historii, ale postawienie diagnozy: zidentyfikowanie grzechu, który jest charakterystyczny dla i oskarżenia całego narodu.

To spory ładunek dla jednego programu telewizyjnego, a American Crime, choć solidny, czasami nadweręża się z powodu jego ambicji. Powracający w środę w ABC, to telewizyjny odpowiednik starego hollywoodzkiego filmu z wiadomościami, poważny, pełen działającej siły ognia i naładowany misją, która jest zarówno jego siłą, jak i ograniczeniem.

Ten antologiczny dramat opowiada co roku inną historię, czerpiąc z głównej grupy aktorów. Pierwszy sezon był na czasie opowieścią o rasie w Ameryce, opowiedzianą przez tajemnicę morderstwa, a rodziny — białe, czarne i brązowe — wciągnęły się w to.

Został zagrany nienagannie, z surowością i złożonością bliższą ambitnemu dramatowi w telewizji kablowej niż kryminalnej tajemnicy. Ale miał też tendencję do grania w moralność, która sprawiała, że ​​czułem się jak praca domowa.

W drugim sezonie pojawiają się i poruszane są tematy pierwszego. Chodzi o rasę, ale także seksualność, klasę, płeć, homofobię i dysproporcje w systemie edukacyjnym. Jego tematy mogą podwoić się jako program kolejnej demokratycznej debaty prawyborowej.

Najlepszy telewizor 2021

Tegoroczna telewizja oferowała pomysłowość, humor, przekorę i nadzieję. Oto niektóre z najważniejszych wydarzeń wybranych przez krytyków telewizyjnych The Times:

• • 'Wewnątrz': Napisany i nakręcony w jednym pokoju specjalny program komediowy Bo Burnhama, przesyłany strumieniowo na Netflix, zwraca uwagę na życie w Internecie w trakcie pandemii .
  • „Dickinson”: ten Serial Apple TV+ to opowieść o pochodzeniu literackiej superbohaterki, która jest śmiertelnie poważna w temacie, ale niepoważna w stosunku do siebie.
  • 'Dziedziczenie': W brutalnym dramacie HBO o rodzinie miliarderów z mediów, bycie bogatym to nic takiego jak kiedyś .
  • „Kolej podziemna”: Przerażająca adaptacja powieści Colsona Whiteheada autorstwa Barry'ego Jenkinsa jest bajeczna, ale jednocześnie realistyczna.

Tym razem zbrodnią tytularną jest gwałt. Niechętnym oskarżycielem jest nastolatek Taylor Blaine (Connor Jessup), uczeń z klasy robotniczej ekskluzywnego prywatnego liceum w Indianie, który uważa, że ​​został odurzony narkotykami i zgwałcony na przyjęciu dla drużyny koszykarskiej.

Kiedy zdjęcia jej syna pojawiają się w mediach społecznościowych, matka Taylor, Anne (Lili Taylor), domaga się działania od dyrektorki Leslie Graham (Felicity Huffman). Jednak członkowie społeczności szkolnej szybko przechodzą do defensywy, w tym główny trener koszykówki Dan Sullivan (Timothy Hutton) oraz Terri i Michael LaCroix (Regina King i André Benjamin z Outkast), zamożni i wpływowi rodzice drużyny podejrzany kapitan.

Twórca serii, John Ridley (scenarzysta 12 lat niewolnika) jest prowokacyjnym, żądnym przygód pisarzem, który nie daje swoim widzom komfortu czystych bohaterów lub złoczyńców. Podobnie jak w pierwszym sezonie – w którym matka ofiary białego morderstwa przekonywała, że ​​zabójstwo było przestępstwem z nienawiści – szybko przechodzi do przekraczania barier społecznych.

To, że Taylor jest mężczyzną, a Afroamerykanie LaCroixes komplikuje dynamikę klasy, rasy i płci serialu, ale to nie po prostu ich odwraca. Taylor jest zawstydzony i rozmazany jak białe śmieci, ale spotyka się też z kpinami i wątpliwościami, czy chłopca w ogóle można zgwałcić. (Kładę materac na plecy i noszę go ze sobą, mówi, nawiązując do prawdziwego protestu w sprawie gwałtu na Uniwersytecie Columbia, myślisz, że zamierzają pokazać mnie w telewizji?) LaCroixowie mają przywilej klasowy, ale bez żadnej kwoty pieniędzy zmienia fakt, że ich syn Kevin (Trevor Jackson) ma mniejszy margines błędu niż bogaty biały chłopiec.

W międzyczasie dyrektorka Leslie może z łatwością być ciężką historią, odpowiadając na obawy Anne aksamitną groźbą, że jeśli wniesie oskarżenie o gwałt, tak złe, jak może się wydawać, może się pogorszyć. (Zdolna pani Huffman gra Leslie jako pewną siebie, szczęśliwą osobę, daleką od jej zgorzkniałej, robotniczej postaci z pierwszego sezonu)

Ale Leslie stara się nakłonić uprawnionych rodziców i członków zarządu szkoły do ​​poważnego potraktowania sprawy. A wszystko to kontrastuje z powoli pojawiającym się wątkiem fabularnym dotyczącym niedofinansowanej lokalnej szkoły publicznej, w której afroamerykańscy nauczyciele są oskarżani o odmawianie zasobów biedniejszym, głównie latynoskim uczniom.

W każdym systemie jest dobro i zło, mówi w tym sezonie American Crime. A więc w amerykańskiej przestępczości jest dobro i zło.

Dobro jest bardzo dobre: ​​to tak elitarna obsada aktorów, jaką można znaleźć w serialu telewizyjnym, fachowo rozmieszczona. Pani Taylor daje przejmujący występ jako samotna matka, która wydała ponad środki na prywatną szkołę syna, teraz rozpaczliwie stara się go uratować, nawet gdy oddala się od niej. Pani King, która była telewizyjną M.V.P. między jej pracą nad Resztki i poprzedni sezon American Crime, zdradza strach przed upadkiem, który leży u podstaw zaciekłości Terri. Terri ma więcej wspólnego z Anne, niż którakolwiek z nich mogłaby przyznać.

A zły? Dzięki czterem odcinkom pokazywanym krytykom sezon pełen jest mocy i celu, ale brakuje mu iskry życia. Gra jak rzetelnie wygłoszony dokument przedstawiający stanowisko. Oprawa również nie jest specyficzna; z wyjątkiem koszykówki, sezon nie wydaje się tak bardzo rozgrywany w stanie Indiana, jak w The State of Our Woeful Nation.

Ten sezon American Crime ma mocną fabułę. Ale tak jak w pierwszym sezonie, kryminalista jest mniej przekonująca niż sposób prowadzenia lub tłumienia śledztwa. Argumentuje – czasami z zacięciem, ale z pasją – że największe amerykańskie zbrodnie i amerykańskie tuszowanie to te, które ludzie popełniają w imieniu swoich dzieci.