Czy Lydia Tar jest oparta na prawdziwym dyrygencie?

Gwiazdy „Tar”. Cate Blanchett w roli głównej Lydii Tar, dyrygentki muzycznej i kompozytorki, która jest na szczycie swojej gry. Odnosi nie tylko ogromne sukcesy zawodowe, ale ma też szczęśliwą rodzinę, która nadaje jej życiu zdrowy wygląd. Jednak gdy dowiadujemy się więcej o Lydii, odkrywamy, że rzeczy są znacznie bardziej pokręcone niż to, co wydaje się na powierzchni. Powoli odkrywane są kolejne warstwy jej życia i osobowości, a pod koniec przed publicznością wyłania się zupełnie inny obraz. Wszystko to jest zrobione tak dobrze, że granica między tym, co prawdziwe, a tym, co wymyślone, zaczyna się zacierać. To realistyczne podejście do opowiadania historii może sprawić, że zaczniesz się zastanawiać, czy w filmie jest ziarno prawdy. Czy Lydia Tar jest prawdziwą osobą? Dowiedzmy Się.

Czy Lydia Tar jest prawdziwą osobą?

Podczas gdy „Tar” przedstawia kilka istotnych tematów z realistycznym przedstawieniem dynamiki władzy w świecie muzyki (lub jakiejkolwiek innej sztuce), historia nie jest prawdziwa. Lydia Tar to fikcyjna postać stworzona przez scenarzystę i reżysera Todda Fielda. Pomysł na tę postać przyszedł mu do głowy dziesięć lat przed nakręceniem filmu. Zastanawiał się nad jej życiem i losem, że wymyślił każdy szczegół jej życia, z których większość pojawia się w filmie we wstępie Lydii podczas wywiadu.

W rozmowie z zderzak , Field ujawnił, że specjalnie chciał do tej roli Blanchett. „Cate i ja spotkaliśmy się około 10 lat temu, aby porozmawiać o scenariuszu, nad którym przez jakiś czas pracowałem z Joan Dijon. Ten film nie powstał. Nigdy przed pisaniem nie myślałem o aktorze, ale wiedziałem, że na podstawie tego spotkania poza pracą Cate jako artystki, tuż po tym spotkaniu, tej rozmowie, był to rodzaj współpracy, o którą naprawdę desperacko zabiegałem. powiedział dyrektor.

Chociaż ujawnił, że nie wyraża swoich preferencji co do studia, na początku zdecydował, że nie będzie kręcił filmu, jeśli Blanchett nie wejdzie na pokład. „Nie dałbym rady, gdyby zdała. Starałem się być pełen szacunku i przejrzysty w stosunku do studia, ale jedyną rzeczą, o której skłamałem, kiedy ją przekazałem, była natychmiastowa Kiska Higgs, a Peter Kujawski powiedział: „Musisz mieć kogoś na myśli do tej roli?” A ja na to: „Nie, nie mam pojęcia”. Bo bałam się, że ktoś może zadzwonić czy coś i ją wystraszyć, wiesz? Więc nie robiłem nic przez około miesiąc” – powiedział Field Targowisko próżności.

W końcu jednak przyszedł, aby omówić z aktorką możliwość filmu, a ona chętnie zgodziła się na tę rolę. W rzeczywistości Blanchett wziął na siebie więcej obowiązków i został producentem wykonawczym filmu. Skończyło się również na napisaniu piosenki z Fieldem, którą Lydia śpiewa głośno po tym, jak jej sąsiedzi proszą ją o ściszenie muzyki, gdy tylko pojawią się potencjalni nabywcy ich mieszkania. Aktorka i reżyser ściśle współpracowali nad dalszym budowaniem postaci i uczynieniem jej jak najbardziej realną.

Dla Fielda najważniejsze było „wziąć tę postać, spotkać ją w taki sposób, aby można było zobaczyć różne twarze postaci i zobaczyć, jak ludzie wchodzą w interakcje z tymi różnymi twarzami postaci. A robiąc to, pozwól widowni być jedną z tych osób, które spędzają czas z tymi wieloma twarzami, i przyjdź, aby wyciągnąć własne pytania i wnioski na temat tego, co myślą o tej postaci, i postaraj się nie wchodzić im w drogę. Zamiast wymyślać, Field pozwolił Lydii poprowadzić historię. Skupił się na uporządkowaniu załamań w jej osobowości, które utorowały drogę do wszystkich rzeczy, które ostatecznie jej się przydarzyły.

Lydia jest postacią, którą można znienawidzić, ale Field podkreśla jej złożoność i sprawia, że ​​widzowie mówią o niej io tym, ile siebie w niej widzą. On był próbować „zrobić coś, co nie wydawało się równe, spróbować usunąć wszelkie uprzedzenia, jakie mogłem mieć, i dać miejsce na rozmowę. Może być żywy, porywający, zły, dla niektórych zły, dla innych właściwy, o ile nie jest obojętny”. Biorąc to wszystko pod uwagę, jasne jest, że chociaż Lydia Tar może nie być prawdziwą osobą, została napisana w sposób, który sprawia, że ​​wydaje się publiczności bardzo realna.