Recenzja: „Pozuj” żądania bycia widzianymi

Każdy konkurs w Pose, hałaśliwym, olśniewającym dramacie sceny balowej z lat 80. na FX, zaczyna się rytualną frazą z Pray Tell (Billy Porter), M.C.: Kategoria to…

Ta kategoria — motyw, do którego drużyny się ubierają, dumnie prezentują i, tak, pozują — może być rodziną królewską, wojskiem lub dynastią. Kategorie te są zarówno wyzwaniem konkurencyjnym, jak i sposobem na zdobycie przestrzeni społecznych, z których wykluczono walczących na wybiegu, gejów i transseksualistów, czarnoskórych i Latynosów.

Pose, która zaczyna się w niedzielę, sama w sobie jest projektem zajmującym przestrzeń. Dzisiejsi widzowie mogą rozpoznać, że kategoria to fraza z RuPaul's Drag Race lub znać slang , jeśli nie jego pochodzenie. Ale Pose stawia na scenie swoje postacie, subkulturę i historię. Stoi, odważnie i z piórami, i domaga się uwagi.

Ryan Murphy (współtwórca wraz z Bradem Falchukiem i Stevenem Canalsem) w swoim ostatnim serialu FX przed założeniem imperium Netflixa, był również wytrwały w zatrudnianiu aktorów transpłciowych i personelu kreatywnego, w tym autorki Janet Mock i Our Lady J (Transparent) jako producenci i pisarze.

Pose nosi swój cel pewnie, ale lekko. Tak, to opowieść o walce — kryzys AIDS to ciągły cień — ale zwraca uwagę na aspiracje bohaterów. Jest szczery, pogodny i zabawny, oszałamiająco zaprojektowany, pamiętający, że przedstawienie o piłkach powinno być w stanie je mieć.

W jego sercu jest historia słabszego. Blanca (Mj Rodriguez) odrywa się od władczej balowej legendy Elektry (Dominique Jackson), matki Domu Obfitości, by stworzyć własny dom, który ochrzciła Domem Ewangelisty. (Gra o tron ​​nie ma tutaj nic w nomenklaturze królewskiej.)

Najlepszy telewizor 2021

Tegoroczna telewizja oferowała pomysłowość, humor, przekorę i nadzieję. Oto niektóre z najważniejszych wydarzeń wybranych przez krytyków telewizyjnych The Times:

• • 'Wewnątrz': Napisany i nakręcony w jednym pokoju program komediowy Bo Burnhama, przesyłany strumieniowo na Netflix, zwraca uwagę na życie w Internecie w trakcie pandemii.
  • „Dickinson”: ten Seria Apple TV+ to opowieść o pochodzeniu literackiej superbohaterki który jest śmiertelnie poważny w swoim temacie, ale niepoważny w stosunku do siebie.
  • 'Dziedziczenie': W brutalnym dramacie HBO o rodzinie miliarderów z mediów bycie bogatym nie jest już takie, jak kiedyś.
  • „Kolej podziemna”: Przerażająca adaptacja powieści Colsona Whiteheada autorstwa Barry'ego Jenkinsa jest bajeczny, ale twardo prawdziwy .

Dom to zarówno zespół, jak i dosłownie dom, a Blanca gromadzi w swoim mieszkaniu ekipę odmieńców i porzuconych. Nawiązuje szczególnie macierzyńską więź z Damonem (Ryan Jamaal Swain), gejem i aspirującym tancerzem klasycznym z Pensylwanii, który został wyrzucony z domu.

Pilot, kinetycznie wyreżyserowany przez pana Murphy'ego, przedstawia świat — znany z filmu dokumentalnego z 1990 roku „Paryż płonie”, ale nigdy tak szczegółowy jak ten w serialu telewizyjnym — bez poczucia mechanicznego lub nadmiernego eksponowania. Modowe bitwy, w których choreografie Leiomy Maldonado i Danielle Polanco to pasjonujące pojedynki w stylu sztuki walki. Pan Porter (Kinky Boots) sprawia, że ​​Pray Tell jest krzywym przewodnikiem zarówno po balach, jak i większej społeczności wokół nich.

Serial przypomina odrodzenie Aniołów w Ameryce na Broadwayu, a nawet (z innej subkultury lat 80.) komediową zapaśniczą kobiecą komedię GLOW, jak próbę lepszego zrozumienia teraźniejszości poprzez ponowne przeanalizowanie lat 80. jako historii pochodzenia.

Na jego obrzeżach znajduje się bardziej znana, brutalna historia Nowego Jorku z epoki chciwości, z wszechobecnym hakiem w 2018 roku. Stan (Evan Peters), młody biznesmen wspinający się po mieście z New Jersey, dostaje pracę w, tak, organizacji Trump.

Mówi się o liderze firmy, celebrycie, ale go nie widzi. Szef Stana, Matt (James Van Der Beek), uosabia rzucającą się w oczy konsumpcję epoki i agresję welociraptora. Pan Van Der Beek ma dar grania tego rodzaju zarozumiałego chama, ale kiedy serial przedstawia go mówiącego: „Boże błogosław Ronalda Reagana podczas odkurzania linii koksu, udaje mu się być zarówno na nosie, jak i na nosie.

Te dwa światy łączą się, gdy Stan zakochuje się w Angel (Indya Moore), prostytutce i członku domu. (Obsada serialu jest generalnie zamachem stanu; modelka, pani Moore, jest stosunkowo nowicjuszką w aktorstwie, ale nie poznalibyście tego po jej obecności i zacienionym występie). Zaczynają długotrwały romans, nawet gdy on i jego żona Patty (Kate Mara) buduje spalone życie na przedmieściach; w jego życiu też chodzi o kultywowanie pozorów.

Rzeczywistość jest powracającym tematem w Pose, który zawiera niuanse dotyczące świadomych i nieświadomych założeń, które może obejmować termin. Elektra używa autentyczności jako maczugi do Blancy, którą obraża za to, że nie przeszła wystarczająco dobrze; kierownik gejowskiego baru wyrzuca Blancę, mówiąc: „Nie urządzam balu przebierańców”. Późniejszy odcinek dotyczy presji, aby uzyskać często niebezpieczne augmentacje i zastrzyki.

Ale Pose jest ogólnie empatyczny i nieoceniający. Każda postać podejmuje skomplikowane decyzje dotyczące tego, jak zdefiniować siebie, w tym Elektrę, która przedstawia się jako niezniszczalna, ale zmaga się z operacją potwierdzenia płci, której jej kochanek (Chris Meloni) jest zaciekle przeciwny.

Serial nie boi się melodramatu, pierwsze cztery odcinki są w szczytowej formie telewizyjnej (o pełnej godzinie i wyżej), a scenariusze zmieniają się w rodzaj dialogu, który wydaje się być bardziej czytany niż mówiony. Ale surowe plamy są uwydatnione przez jego witalność i odmowę rysowania postaci w kategoriach tragedii. Jak ujął to czasami konkurent Elektry: Jakie mamy szczęście? Tworzymy sami.

Podobnie jak jego bohaterowie, którzy przesiewają wygląd i ikonografię większej kultury, aby stworzyć niestandardową ekspresję, Pose w najlepszym wydaniu tworzy hybrydę – staromodną historię rodziny zastępczej i wystawiania spektaklu, zremiksowaną w coś nowatorskiego. Nie jest bezbłędny, ale definiuje swoją własną kategorię.