Banshee, najnowsza seria akcji i postaw firmy Cinemax jest mocna — niemal komicznie. W ciągu pierwszych kilku minut nienazwany bohater serialu wychodzi z więzienia i po nastrojowych torach kolejowych, uprawia seks z kelnerką i kradnie muscle car. Po sprawdzeniu tych rzeczy z listy rzeczy do zrobienia tajemniczego mężczyzny, zaczyna się rozgałęziać, tropiąc azjatycką fryzjerkę-drag queen z jego przeszłości, strzelając do niej i ścigając ją ulicami Dolnego Manhattanu i ledwo unikając śmierci przez zjeżdżanie. piętrowy autobus.
Być może hiperboliczne otwarcie piątkowej premiery — częściowo komiks, częściowo… Twardo umieraj z zemstą — odzwierciedla pewną nerwowość, przykład zbytniego starania się, by zadowolić, ze strony twórców serialu. Chociaż Banshee ma wśród swoich producentów i reżyserów profesjonalistów telewizyjnych, takich jak Greg Yaitanes (House MD) i Alan Ball (True Blood, Six Feet Under), został opracowany i napisany przez Jonathan Tropper oraz Davida Schicklera, para nowojorskich powieściopisarzy i scenarzystów z ograniczonym doświadczeniem praktycznym. Wygląda na to, że jest to pierwsza rzeczywista produkcja telewizyjna, w którą był zaangażowany. (Dodatkowy powieść graficzna online i drukowana , Banshee: Origins, potwierdza zamiłowanie pisarzy do opowiadania historii w stylu kreskówek.)
Tempo zwalnia po tych prekredytach pirotechnicznych, zmiana sygnalizowana jest natychmiast przez widok bohatera (nowozelandzki aktor Antony Starr), teraz na motocyklu, przejeżdżającego obok holenderskich rolników z Pensylwanii w słomkowych kapeluszach i białych koszulach. Pierwsze dwie poważne oryginalne serie Cinemax, Strike Back i Hunted, były międzynarodowymi thrillerami, faworyzując egzotykę w broni, lokalizacjach i nagich kobietach. Banshee to inna bestia, amerykański gotyk noir z echami Jima Thompsona, Franka Millera, a zwłaszcza Quentina Tarantino, i prezentuje inny zestaw obrazów i klisz do zabawy.
Tegoroczna telewizja oferowała pomysłowość, humor, przekorę i nadzieję. Oto niektóre z najważniejszych wydarzeń wybranych przez krytyków telewizyjnych The Times:
Jak ciekawa będzie ta sztuka, trudno powiedzieć na podstawie dwóch odcinków wysłanych do krytyków, którzy w większości poświęcają się tworzeniu czegoś, co wydaje się niezwykle wyszukanym założeniem. (Chociaż może to być po prostu niezwykle długie.) Przybywając do wiejskiego miasteczka Banshee w stanie Pensylwania, w poszukiwaniu kobiety, która była jego kochanką i partnerką w zbrodni 15 lat temu, protagonista – który wykazuje zarówno standardowy lakoniczny sympatia i talent do przemocy — wykorzystuje okazję, by wcielić się w niejakiego Lucasa Hooda, który umiera tuż przed rozpoczęciem nowej pracy jako szeryf.
Motywy nowego Hooda są częścią tajemnicy — czy bardziej interesuje go odzyskanie skradzionych diamentów, które wylądowały w więzieniu, czy odzyskanie kobiety (Ivana Milicevic), która pomogła mu je ukraść, teraz mama i agentka nieruchomości poślubiona do miejscowego prokuratora? Wśród czynników komplikujących tę historię są dwaj różni złoczyńcy, lokalny szef przestępczy, a także gangster z wielkiej ligi, któremu skradziono diamenty, oraz trzyosobowa policja Hooda, zdezorientowana quasi-legalnymi metodami i nieumiejętnością swojego nowego szefa. wypełnić papierkową robotę.
Przez dwie godziny wszystko wydaje się bardziej sztuczne i wymyślone niż angażujące, chociaż małomiasteczkowe lokacje, kręcone w Północnej Karolinie, wyglądają świetnie, a od czasu do czasu linia dialogowa wywołuje chichot: Ach, widziałeś „Świadka”, Hooda mówi zastępca. To wspaniale. Częściej jednak pisanie jest rodzajem napiętej miazgi — to cię nie dotyczy, Sugar. Mimo to jestem zaniepokojony — to działa tylko wtedy, gdy jest dostarczane z większym stylem niż do tej pory zapewnia Banshee. Obsada, w tym Hoon Lee jako fryzjer-naprawiacz i Frankie Faison jako mądry stary bokser, jest kompetentna, ale nie na poziomie Samuela L. Jacksona, który byłby wymagany, aby nadać materiałowi prawdziwy obrót.
Nie wiem, w jakim kierunku pójdzie 10-odcinkowy sezon, ale jest co najmniej jedna obiecująca możliwość: rozwieje nudną, ciągłą tajemnicę i skoncentruje się na cotygodniowych trudach Hooda, który wyszedł z wody. zawodowy przestępca usiłujący utrzymać porządek w miejscu, którego nie rozumie. To, co wygląda na płaski thriller w stylu noir, może nadal stanowić całkiem zabawną procedurę policyjną.